یکی از کاربردهای دستبافته‌های ایرانی، آویز شدن در نقش «پرده» بوده است و از همین‌رو گروهی از قالی‌ها به فرش‌های پرده‌ای شهرت یافته‌اند.
فرش‌های پرده‌ای از دیرباز در مسجدها، بقعه و بارگاه امامان و امام‌زادگان؛ چادرهای عشایر یا خانه‌ها کاربرد داشته‌اند و اغلب شکافی برای ورود و خروج در میانۀ آن‌ها بوده‌است. طرح‌های محرابی و درختی از اصلی‌ترین طرح‌های مرتبط با این فرش‌ها بوده و گاه قندیل یا کتیبه نیز در نقشه این فرش‌ها به چشم می‌خورد.
این فرش‌ها اغلب در مساحتی حدود 4 مترمربع (عرض حدود 160 و طول حدود 220 تا 260 سانتی‌متر) بافته می‌شده‌اند و امروزه بیش از آنکه پوشاننده درهای ورودی باشند، نقش کف‌پوش پیدا کرده‌اند.
بارگاه مطهر حضرت رضا(ع) از معدود فضاهایی است که در آن همچنان از انواع فرش‌های پرده‌ای برای ورودی صحن‌ها و رواق‌ها استفاده می‌شود.
در این تصاویر نمونه‌هایی از فرش‌های پرده‌ای استفاده شده در حرم مطهر رضوی در نوروز 1402 را مشاهده می‌کنید.
